blog


  • Informacja o dokumentacji pracowniczej dołączana do świadectwa pracy.

    Szerokie zmiany w zakresie dokumentacji pracowniczej, które weszły w życie z 1 stycznia 2019 r. nałożyły na pracodawcę m.in. obowiązek informacyjny w przypadku rozwiązania lub wygaśniecia stosunku pracy. Zakres tego obowiązku zawarty jest w art. 94(6) k.p.:

    W przypadku rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy pracodawca wraz ze świadectwem pracy wydaje pracownikowi w postaci papierowej lub elektronicznej informację o:

    1) okresie przechowywania dokumentacji pracowniczej, o którym mowa w art. 94 pkt 9b lub w art. 945 § 2 ;

    2)możliwości odbioru przez pracownika dokumentacji pracowniczej do końca miesiąca kalendarzowego następującego po upływie okresu przechowywania dokumentacji pracowniczej, o którym mowa w art. 94 pkt 9b lub w art. 945 § 2

    3)zniszczeniu dokumentacji pracowniczej w przypadku jej nieodebrania w okresie, o którym mowa w pkt 2.
     
    Poniżej przykładowy wzór takiej informacji:

     

     

     

    …………………………………                                                       Białystok, dnia ………..2019 r.

              ( pracodawca)

     

     

                                                                                         ……………………………….

                                                                                         ……………………………….

                                                                                         ……………………………….

     

     

    INFORMACJA

    O PRZECHOWYWANIU DOKUMENTACJI PRACOWNICZEJ

     

    Wypełniając obowiązek informacyjny o którym mowa w art. 946 k.p. w związku z rozwiązaniem/wygaśnięciem z dniem …………… r. stosunku pracy pomiędzy ………………………… a ……………., informuję że Pana/Pani dokumentacja pracownicza będzie nadal przechowywana przez …………………….. przez okres 10 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym stosunek pracy uległ rozwiązaniu/wygasł tj. do ………………. r.

     

    W przypadku ponownego nawiązania stosunku pracy w powyższym w okresie, pracodawca kontynuuje prowadzenie dla pracownika dotychczasowej dokumentacji pracowniczej. W takim przypadku okres przechowywania dokumentacji pracowniczej liczy się od końca roku kalendarzowego, w którym kończący się najpóźniej stosunek pracy rozwiązał się lub wygasł ( art. 945 § 2 k.p.).

     

    Dokumentację pracowniczą można odebrać przez cały okres jej przechowywania najpóźniej do końca miesiąca kalendarzowego następującego po upływie okresu przechowywania dokumentacji pracowniczej tj. do dnia ……………….. r.

     

    Jednocześnie informuję, że dokumentacja pracownicza nie odebrana w powyższym okresie zostanie zniszczona przez pracodawcę.

     

                                                                                                ………………………………

    (podpis pracodawcy lub osoby działającej w jego imieniu)

     

    Otrzymałem dnia………………………………..

    …………………………………………………..

              ( podpis pracownika)

  • Nowe przepisy dotyczące opłat egzekucyjnych pobieranych przez komorników.

    1 stycznia 2019 r. weszła w życie jedna z dwóch nowych ustaw regulujących status komornika jak i wysokość i zasady ponoszenia kosztów egzekucyjnych. Mowa tu o ustawie z dnia 28 lutego 2018 r. o kosztach komorniczych ( Dz.U. z 2018 r. poz. 770). Przepisy tej ustawy co do zasady mają zastosowanie do spraw nowych to jest wszczętych przez komornika po 1 stycznia 2019 r. Od tej zasady ustawa przewiduje wyjątek zawarty w przepisach przejściowych, a dokładniej w art. 52 ust. 2 powyższej ustawy. Dotyczy on opłat pobieranych przez komornika w przypadku umorzenia postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela oraz opłaty pobieranej w przypadku wszczęcia oczywiście niecelowego postepowania egzekucyjnego. W tych dwóch przypadkach opłaty będą pobierane na zasadach określonych w art. 29 i 30 nowej ustawy niezależnie od tego kiedy postępowanie egzekucyjne zostało wszczęte

     

    Minimalna i maksymalna wysokość opłaty w przypadku egzekucji świadczeń pieniężnych.

     

    Minimalna i maksymalna wysokość opłaty egzekucyjnej jaką będzie mógł pobrać komornik za prowadzenie postępowania egzekucyjnego została określona kwotowo bez odnoszenia się ( jak to było uregulowane przez 1 stycznia 2019 r.) do przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego i wynosi od 150 zł do 50000 zł .

     

    Ponadto wysokość minimalnej opłaty jest zróżnicowana i zależy również od sposobu wyegzekwowania roszczenia przez komornika i wynosi:

     

    150 zł – w przypadku zapłaty przez dłużnika roszczenia komornikowi w terminie miesiąca od dnia otrzymania zawiadomienia o wszczęciu egzekucji,

    200 zł – jeżeli roszczenie zostało wyegzekwowane przez komornika wyłącznie na skutek egzekucji z wierzytelności, rachunku bankowego, wynagrodzenia za pracę, ze świadczeń emerytalno-rentowych lub na skutek zapłaty komornikowi po upływie miesiąca od dnia otrzymania zawiadomienia o wszczęciu egzekucji,

    300 zł – jeżeli do wyegzekwowania roszczenia doszło w inny sposób niż wskazany w pkt 1 i 2,

    200 zł – w przypadku umorzenia postepowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela lub doszło do umorzenia postępowania egzekucyjnego z urzędu na skutek 6 miesięcznej bezczynności wierzyciela.

     

    Wysokość opłaty egzekucyjnej

     

    Co do zasady komornik ściąga od dłużnika opłatę stosunkową w wysokości 10% wartości wyegzekwowanego świadczenia. Istnieje jednak możliwość zmniejszenia tej opłaty. Wystarczy w terminie miesiąca od otrzymania od komornika zawiadomienia o wszczęciu postępowania egzekucyjnego wpłacić komornikowi ( do jego rąk lub na jego rachunek) całość lub część egzekwowanego roszczenia. Wówczas komornik pobierze tytułem opłaty egzekucyjnej tylko 3 % tak wpłaconej kwoty. Należy mieć na uwadze, że tyko wpłata do komornika daje prawo do tej niższej opłaty ponieważ zapłata po wszczęciu egzekucji na rachunek wierzyciela nie stanowi w rozumieniu ustawy wyegzekwowanego świadczenia.

     

    A co w przypadku gdy po podjęciu czynności przez komornika całość zadłużenia dłużnik zapłaci bezpośrednio wierzycielowi, a wierzyciel wówczas złoży wniosek o umorzenie postępowania? Otóż w takiej sytuacji wierzyciela będzie obciążała opłata stosunkowa w wysokości 5% wartości świadczenia pozostałego do wyegzekwowania. Wierzyciel będzie mógł przenieść ciężar tej opłaty na dłużnika jeżeli wykaże, że przyczyna umorzenia postępowania egzekucyjnego wiąże się ze spełnieniem świadczenia przez dłużnika w terminie miesiąca od dnia doręczenia dłużnikowi zawiadomienia o wszczęciu egzekucji albo z zawarciem w tym terminie porozumienia między wierzycielem a dłużnikiem dotyczącego sposobu lub terminu spełnienia świadczenia, opłata ta obciąża dłużnika. Jeżeli natomiast spełnienie świadczenia lub zawarcie porozumienia z wierzycielem nastąpiło po upływie miesiąca od dnia doręczenia dłużnikowi zawiadomienia o wszczęciu egzekucji, dłużnika obciąża opłata w wysokości 10% wartości świadczenia pozostałego do wyegzekwowania.

     

    W przypadku gdy dłużnik zapłaci wierzycielowi całość zadłużenia, a wierzyciel złoży wniosek do komornika o umorzenie postepowania egzekucyjnego przed doręczeniem zawiadomienia o wszczęciu egzekucji dłużnikowi opłata egzekucyjna będzie wynosiła tylko 100 zł.

     

    Obowiązek zapłaty opłaty egzekucyjnej przez wierzyciela w przypadku umorzenia postępowania.

     

    Należy mieć na uwadze, że przepisy nowej ustawy nakładają na wierzyciela obowiązek zapłaty opłaty egzekucyjnej w wysokości 150 zł jeżeli dojdzie do umorzenia postępowania egzekucyjnego z innych przyczyn niż umorzenie na wniosek wierzyciela i na podstawie art. 824 § 1 pkt 4 KPC. Nie ma przy tym znaczenia na jakiej podstawie doszło do umorzenia postępowania egzekucyjnego i kto zdecydował o umorzeniu. Z tego należy wnioskować, że opłata ta będzie również pobierana w przypadku umorzenia egzekucji również z powodu jej bezskuteczności. Opłata ta podlega jednak zmniejszeniu o sumę opłat egzekucyjnych ściągniętych i obciążających dłużnika.

     

    Z powyższej opłaty zwolnieni są, pod warunkiem że postępowanie egzekucyjne zostało wszczęte przed upływem dwóch lat od powstania tytułu egzekucyjnego obejmującego daną wierzytelność, następujący wierzyciele:

     

    1) osoby fizyczne dochodzące roszczeń pracowniczych lub odszkodowawczych;

     

    2)jednostki samorządu terytorialnego;

     

    3 podmioty, których przedmiotem działalności:

     

    a)nie jest działalność finansowa i ubezpieczeniowa w rozumieniu przepisów wydanych na podstawie art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz.U. z 2016 r. poz. 1068, z 2017 r. poz. 60 oraz z 2018 r. poz. 650) albo

     

    b)jest działalność finansowa i ubezpieczeniowa w rozumieniu przepisów wydanych na podstawie art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej, o ile są wierzycielami pierwotnymi, a wierzytelność nie była przedmiotem obrotu

     

    Niecelowe wszczęcie egzekucji.

     

    W razie oczywiście niecelowego wszczęcia postępowania egzekucyjnego lub wskazania we wniosku o wszczęcie egzekucji osoby niebędącej dłużnikiem komornik wydaje postanowienie o pobraniu od wierzyciela opłaty stosunkowej w wysokości 10% egzekwowanego świadczenia. W takim przypadku komornik nie ściąga ani nie pobiera opłaty od dłużnika, a opłatę ściągniętą lub pobraną zwraca dłużnikowi.

     

    Opłaty egzekucyjne – egzekucja świadczeń niepieniężnych.

     

    Odnośnie egzekucji świadczeń niepieniężnych opłaty egzekucyjne mają charakter stały. Z ważniejszych zmian w tym zakresie jest ta, że opłatę za wykonanie wyroku eksmisyjnego z lokalu lub pomieszczenia służącego zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych ustalono na stałą kwotę 1500 zł, niezależną od ilości izb wchodzących w skład takiej nieruchomości.

     

    Zmiany powyższe, jak czytamy w uzasadnieniu projektu ustawy, mają na celu wprowadzenie przejrzystych zasad finansowania systemu egzekucji sądowej oraz rozwiązań motywujących dłużników do dobrowolnej spłaty zobowiązań stwierdzonych tytułami egzekucyjnymi.

  • Przekształcenie prawa wieczystego użytkowania we własność pod domami jednorodzinnymi i blokami mieszkalnymi.

    Sejm 20 lipca 2018 r. uchwalił ustawę o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego gruntów zabudowanych na cele mieszkaniowe w prawo własności tych gruntów. Ustawa ta została już opublikowana w Dzienniku Ustaw  4 września 2018 r. pod pozycja 1716 i zgodnie z jej treścią wchodzi w życie po upływie 30 dni od jej ogłoszenia.

     

    Uwłaszczenie wieczystych użytkowników.

     

    Ustawa ta z dniem 1 stycznia 2019 r. przynosi koniec wieczystego użytkowania dla ok 2,5 mln użytkowników. Z tym dniem wieczyści użytkownicy gruntów zabudowanych domami jednorodzinnymi, wielorodzinnymi, w których co najmniej połowa lokali to lokale mieszkalne, ale również zabudowanych garażami czy budynkami gospodarczymi, jeżeli służą one mieszkańcom, staną się z mocy prawa właścicielami tych gruntów. Ustawa ta nie ma jednak zastosowania do gruntów oddanych w wieczyste użytkowanie na inne cele niż cele mieszkaniowe tj. m.in. zabudowanych budynkami usługowymi.

     

    Opłata za przekształcenie.

     

    Przekształcenie jest odpłatne, jednak odpłatność jest rozłożona na 20 lat. Dotychczasowi użytkownicy wieczyści gruntów zobowiązani będę do zapłaty opłaty za przekształcenie na rzecz dotychczasowego właściciela gruntu. Opłata ta będzie odpowiadała opłacie za wieczyste użytkowanie, która obowiązywałaby w dniu przekształcenia. Opłatę będzie trzeba wnosić tak samo jak opłatę za wieczyste użytkowanie do 31 marca każdego roku, a na wniosek złożony najpóźniej do 17 marca właściwy organ może rozłożyć opłatę na raty lub ustalić inny termin jej wniesienia, nieprzekraczający danego roku kalendarzowego. Opłata wnoszona będzie przez 20 lat licząc od 1 stycznia 2019 r.  Ustawa przewiduje również możliwość jednorazowego wniesienia całej opłaty za przekształcenie w każdym czasie trwania obowiązku zapłaty opłaty. Zamiar zapłaty całej opłaty jednorazowo musi być poprzedzony zgłoszeniem takiego zamiaru właściwemu organowi. Jednorazowa zapłata opłaty za przekształcenie będzie opłacalna, ponieważ będzie można skorzystać z bonifikaty.

    Co do gruntów stanowiących własność Skarbu Państwa ustawa wprost wskazuje wysokość bonifikaty, która zależy od tego, w którym roku po przekształceniu wieczystego użytkowania zostanie wniesienia jednorazowa opłata i wynosi:

    1) 60% – w przypadku, gdy opłata jednorazowa zostanie wniesiona w roku, w którym nastąpiło przekształcenie;

    2) 50% – w przypadku, gdy opłata jednorazowa zostanie wniesiona w drugim roku po przekształceniu;

    3) 40% – w przypadku, gdy opłata jednorazowa zostanie wniesiona w trzecim roku po przekształceniu;

    4) 30% – w przypadku, gdy opłata jednorazowa zostanie wniesiona w czwartym roku po przekształceniu;

    5) 20% – w przypadku, gdy opłata jednorazowa zostanie wniesiona w piątym roku po przekształceniu;

    6) 10% – w przypadku, gdy opłata jednorazowa zostanie wniesiona w szóstym roku po przekształceniu.

    Co do zaś gruntów stanowiących własność gmin, powiatów czy województw to trzeba będzie poczekać do uchwalenia przez rady albo sejmik uchwały określającej warunki udzielania bonifikat i wysokość stawek procentowych.

    Jeżeli właściciel nieruchomości nie będzie zgadzał się z zawartą w zaświadczeniu informacją o wysokości i okresie wnoszenia opłaty, będzie mógł złożyć do właściwego organu, w terminie 2 miesięcy od dnia doręczenia zaświadczenia, wniosek o ustalenie wysokości lub okresu wnoszenia tej opłaty w drodze decyzji. Do czasu zakończenia postępowania ustalającego wysokość i okres wnoszenia opłaty, opłata wnoszona jest w wysokości wskazanej w zaświadczeniu. Ustalona w tym postępowaniu wysokość opłaty będzie obowiązywała od dnia przekształcenia.

     

    Waloryzacja opłat.

     

    Raz na trzy lata będzie możliwa waloryzacja opłat za przekształcenie. Będzie ona dokonywana w oparciu o wskaźniki zmian cen nieruchomości dla danego rodzaju nieruchomości ogłoszonych w formie obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" przez Prezesa GUS.

     

    Ujawnienie faktu przekształcenia w księdze wieczystej.

     

    Podstawą wpisania prawa własności w księgach wieczystych będzie zaświadczenie wydawane przez organ, który dany grunt oddał w wieczyste użytkowanie ( wójta, burmistrza, prezydenta, zarząd powiatu czy województwa, starostę). Zaświadczenie zawierać będzie oznaczenie nieruchomości gruntowej lub lokalowej, według ewidencji gruntów i budynków oraz ksiąg wieczystych prowadzonych dla tych nieruchomości, pouczenie o konieczności wnoszenia rocznej opłaty prze kształceniowej, wysokości i okresie wnoszenia tej opłaty, a także możliwości jednorazowego wniesienia opłatami zasadach jej wnoszenia. Zaświadczenie powinno zawierać pouczenie o możliwości złożenia wniosku o ustalenie wysokości lub okresu wnoszenia tej opłaty w drodze decyzji.

    Zaświadczenie będzie wydawane z urzędu nie później niż w terminie 12 miesięcy od dnia przekształcenia albo na wniosek właściciela w terminie 4 miesięcy od dnia otrzymania wniosku.

    Organ wydający zaświadczenie doręczy go wieczystemu użytkownikowi i jednocześnie sądowi prowadzącemu księgę wieczystą dla danej nieruchomości. Sąd z urzędu dokona wpisu prawa własności jak i roszczenia o zapłatę opłaty za przekształcenie w dziale III księgi wieczystej. Dlatego też nie będzie konieczności składania przez użytkownika wieczystego wniosku do ksiąg wieczystych, a co za tym idzie nie trzeba będzie ponosić opłat z tym związanych.

  • Nowe terminy przedawnienia roszczeń.

    W dniu 8 czerwca 2018 r. została opublikowana w Dzienniku Ustaw ustawa z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy-Kodeks cywilny i niektórych innych ustaw ( Dz. U. z 2018 r. poz. 1104). Zmianie ulegają przepisy regulujące terminy przedawnienia. Ustawa ta zawiera korzystne zmiany dotyczące konsumentów. Dla przypomnienia konsumentem jest osoba, która nabywa rzeczy lub usługi na cele nie związane z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą lub zawodową.

     

    W obecnym stanie prawnym sąd nie bada z urzędu czy dochodzone pozwem roszczenie jest przedawnione. Przedawnienie roszczenia dochodzonego przez sądem jest uwzględniane wyłącznie na podstawie zarzutu przedawnienia podniesionego przez pozwanego. Było to wykorzystywane przez firmy windykacyjne, które skupowały przedawnione roszczenia i kierowały pozwy do sądu licząc na nieznajomość prawa pozwanych. Po wejściu w życie powyższej ustawy stan ten ulegnie zmianie. Otóż ustawodawca wprowadził do art. 117 kodeksu cywilnego zmianę dodając ust. 2(1) w brzmieniu - Po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Oznacza to ni mniej ni więcej jak to, że sąd z urzędu będzie badał czy dochodzone względem konsumenta roszczenie jest przedawnione, a w przypadku ustalenia, że jest - powództwo względem niego oddali. Pozwany konsument nie będzie musiał podejmować żadnych działań przed sądem w tym zakresie tj. zgłaszać zarzutu przedawnienia.

     

    Jednak ustawodawca od tej reguły wprowadza wyjątek. Sąd po rozważeniu interesów stron w wyjątkowych przypadkach może nie uwzględnić upływu terminu przedawnienia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi, jeżeli wymagają tego względy słuszności ( art. 117 (1) k.c.).

     

    Zmianie ulegają również ogólne terminy przedawnienia roszczeń majątkowych wynikające z kodeksu cywilnego. Najdłuższy 10 letni termin przedawnienia zostanie skrócony do 6 lat. Bez zmian pozostaje termin przedawnienia dochodzenia roszczeń okresowych oraz roszczeń związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Tutaj pozostają nadal 3 lata. Wprowadzono również nową zasadę liczenia upływu terminu przedawnienia. Jeżeli okres przedawnienia jest dłuższy niż 2 lata to koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego.

     

    Przykład

    Jeżeli 3 letni termin przedawnienia rozpocznie bieg od dnia 4.05.2018 r. to zgodnie ze zmianami termin przedawnienia upłynie dopiero 31.12.2021 r.

     

    Zmianie uległ też inny termin. Gdy roszczenie stwierdzone jest o prawomocnym orzeczeniem sądu, innego organu powołanego do rozpoznawania spraw danego rodzaju albo orzeczeniem sądu polubownego, a także roszczenie stwierdzone ugodą zawartą przed sądem albo sądem polubownym albo ugodą zawartą przed mediatorem i zatwierdzoną przez sąd z chwilą uprawomocnienia się wyroku zaczyna biec nowy termin przedawnienia. Obecnie wynosi on 10 lat. Po wejściu w życie zmian w kodeksie cywilnym będzie on wynosił 6 lat.

     

    Nowe terminy przedawnienia roszczeń dotyczyć będą również roszczeń, które powstały przed dniem wejścia w życie ustawy i które w tym dniu nie są jeszcze przedawnione.

     

    Zmiany w kodeksie cywilnym wejdą w życie po upływie 30 dni od dnia jej ogłoszenia tj. dnia 9 lipca 2018 r.